Autore: wp_15665014 (Pagina 1 di 2)

Turnando a cà, la sira, ai vòt e pàsa,
dopo ès giràt per mèza Lombardia,
la crapa incasinada, öna matasa
col co che gnà a circàl t’él troét mia,

te spèret de pödé mangià ü bucù,
lèsc söl giurnàl se gh’é di novità,
ardàga a chèl che gh’è ’n televisiù.
’nsoma un po’ de pas, pödé pusà!

Ma pròpe sol piö bèl gh’è chèla granda
coi sò problemi de geometria,
e ’nsema gh’è ’l segund che ’l te dumanda
zinquanta e piö laùr de geografia.

Po ’l rìa ’l tèrz, che ’l volerès apéna
fa ’n po’ de lòta, ’nsema, söl sofà,
e gh’è la quarta, chèla piscenéna,
che la fà gio i sò èrs, per fàs nutà.

Per completà la storia, gh’è la dòna
che la te dìs: – Fà prèst, doca, a mangià!
So mia öna schiava, ma öna persona:
gavrò po a me ’l diritto de pusà! –

Mé sente la marea che la é sö,
e a ’sto punto quase ’ndo a sciupà,
me sforse de fà sito e tase gio:
Giobe ’l sarès gemò dré a sparà!

Ma quando che ’ndo ’n lèc e i dorme töcc,
a èt chi bei crapì fò del lensöl,
me se ’nseréna ’l cör, me löcia i öcc:
alur ghe öle tot ol bé che spöl!

(9 aprile 1988)

Só stàcc per tace agn ün avisì.
O comensàt ü dé in Piassa Dom.
’Na bèla tusa la mé dìs: “Bèl om,
ghe piaserès dà ’l sanc per ü giöst fì?”

Mé o capìt che l’era l’olta buna,
che sé pudìa fà amò del bé.
O decidìt alura, söi du pé,
de fà la dunassiù. La mé fortüna.

Dominica matina sére l’öltem,
riàe sempre ai nöf e anche dopo,
con la tensiù ’n del cör ma sensa pura.

Per chesto dìse: “Caro giuen scöltem,
che chèl che cùnta l’è ol véro scopo;
dunà ol sanc el vens la éta düra

de chèi che n’à bisògn ma per campà.

(22 settembre 2018)

Mama té ède, cól scüsàl a fiùr
e i sacòce piene de Rossana
o de mentine bianche e tàt amùr
de dàga a töcc ’nde la setimana.

Mama té sente e sente ol tó pröfom,
sce düls e bù e pié de alegria.
So deentat ’nsèma a té ün òm,
té mé donàt la éta e la poesia.

Mama té pense e pense ai tò angelì,
adès che anche mé so pare e nóno
de zic neücc tàt vif e picinì,
che come ogni tùs i è sempre ü dono.

I è certo in paradìs con té e ’l papà.
I ö mìa conussìt ma só sigùr
che te ghe dàcc a töcc la tò bontà
e la tò éta t’avrès dàcc per lùr.

E se ’l Signùr i a ülìcc de là,
chi al momènt de nàs, chi a poche dé,
chi dopo ün an o du de tribulà,
i è tance cör che se stacàt de tè.

E mama mé té preghe: stàm visì,
e tègnem fórt amò la ma söl co,
pórtem in ghéda come ol tò tusì,
e dam la forsa de amà de piò.

(2 novembre 2019)

Ol cel l’è deentàt amò seré,
e i piante, coi ram töcc in fiùr
i par chi dise: “Ludì ’l Signùr
che la fac vègn amò la primaera”.

E töcc i usei, rundine e pàsere,
per festegià ol tép gemò sce bèl
i canta ’n coro chèl riturnèl
che dis: “Viva la primaera”.

’N di rigoi e ’n di pracc, i prime viöle,
i se fà èt fra i codeghe de èrba:
’n tanta la fröta l’è amò ’n po zèrba
e ansiùsa la spécia ol sul d’estàt.

Tuse e tusai, che i à capìt
che adès l’è ura de ’nda fò de cà,
i specia apéna de pudé cor là
a to ’l gelato de zinquanta frànc.

(1966)

Te poderét girà per töt ol mund,
te podet visità i piö bei paìs,
te se rincorgerét, in fund in fund,
che ’ndo che s’è nasit gh’è i to raìs.

L’è là ’n chél stàl, sce strecc e piscenì,
’ndo o giugàt, per agn, con tance amìs,
a ciche, a sgarela, ai figürì,
col brasc ligàt al col per piö dü mìs.

L’è ’n chela scöla, coi so scagne düre,
’ndo o imparàt, per be, a lesc e scrif:
che sfide col balù per ure e ure!
Po al funtanì de l’acqua töcc a bif.

L’è là in chi cap, coi scese pié de mure,
col gal che ’l canta e ’l cold de chele estàt;
lusertole che scapa ’n di fesüre,
furmet e öa quata ’n o catàt.

E a l’uratore, quate nocc pasade
a scrif e a stampa ol giurnalì,
o ’nsema a cunta sö di sbambussade
e, dopo, fa ’na corsa ’n muturì.

Ma in ogni post che ’ndo, al me paìs,
me turna ’n ment ü mar de ocasiù:
l’è ché che o piantàt i me raìs,
de che i me sposterà prope nesù!

(12 giugno 1988)

Per me che so nasìt in chèsta tera,
a metà strada, el sét, tra ol munt e l’Ada,
in piena Ela de bàs, tota scrustada,
coi prede biote che i se fa la guera;
per me che fae ’l bagn a l’Alberù,
visì a rìa per la pura forta
de la curent che tira e la te porta
in mezza al fiöm e a la perdiziù;
truàs a ardà i uséi sö l’otra spunda,
sentas giò ché, su chesta paserela,
fàcia de legn e curva, ma sce bela
che la scaàlca in aria l’acqua funda,
sent i riciàm di fòlaghe e germà,
coi airù chi plana soi so nicc,
coi öcc che ’ndel tramunt i è perdicc,
tra i corvi e i puiane e i cormurà,
l’è come ritruàs in paradìs
e respirà chel’aria d’öna ölta,
’n mezz ai canète chi te scund la svolta
in funt a l’Ada, coi scuì töcc grìs.
E ’ndel silenzio sent ol cör in pàs,
col ciel seré e l’acqua trasparenta.
Ché, fo del mund, l’è ’l post ’ndoe se ’nventa
’na storia nöa per turnà a rinàs.
(4 dicembre 2002)

I mé magù i tègne per la sira,
quando ’ndo ’n lècc e ghe rìe mìa a durmé;
tance pensér insèma e töt che ’l gira,
ol cör pesante el vusa dèt de mé.

Me turna ’n mènt ü mar de ocasiù,
moméncc de quando töt li ’ndàa bé:
la mé famèa, la dòna, i emossiù,
i mé tusài, i feste e ol ciel seré.

Ma söbet l’amarèssa la mé turna
coi sò problemi, i débecc, ol laurà
e töt ol mal che i disgràssie i sfurna
che quase i te sutèra ol tò domà.

Ma meno mal che ’l rìa pò la matina,
col sul che ’l pàsa la persiana scüra,
che ’l scolda ol cör e ’l da chèla spintina
che dis :”Coragio, lèa sö, l’è ura”.

E te ritróet la fórsa de stà al mónd,
de fà ol tò doér come ’na ólta
e de capé a la fì che in fónd in fónd
salute e amùr l’è pròpre chèl che cónta.

Me tire sö bé i màneghe e riparte,
me dìse che la éta l’è amò bèla;
me zögheró de növ töte i mé carte
e arderó a mé mama, la mé stèla.

(13 luglio 2013)

Nóter de Bèrghem, famèe nömeruse,
che ’n fàa sö di squadre de balù,
che tance come nóter, gh’ìa nesù,
che ogni an o du gh’éra di spuse,

che i sorèle grande i fàa de mama
e i te mulàa di sberle strasalade;
che ’n sé rübàa i ciche e chele spade
che ’n fàa coi melgàs scotàcc a fiama,

che ’n fàa ’l bagn ’n del stès sòi marù
ma ü dré l’otro e dopo töcc ’n lècc,
che ’n gh’éra amò rispèt per i nòs vècc,
ergù i ghe dàa al pare amò del “vu”,

adès che mé stà bé e ’n sà di sciùr,
che a la polenta ’n gà cambiàt menù,
che ’n gà ferie pagade e ’l machinù,
’n gà pura a ès di càre genitùr.

Ü s-cèt o du, ma pròpe a fà la copia,
perché “Al dé de ’nco i s-cècc i costa,
bisògna staga dré” l’è la risposta.
Coragio, giuen, la éta l’è mai dopia,

la pasa svelta e öna ölta apéna,
la campa sö l’amùr e sö la gioia:
se tance s-cècc i fa scapà la oja,
i te regala ’l bé e la éta piena.

(22 settembre 2018)

Se pöde déf, tusài? Che si ’na forsa,
ghi prope ü grant’amùr per ’sto paìs:
se gh’è ergot de fa, el fì de corsa
e in chesta tèra i è i voste raìs.

Nasìcc in gir, per Ela spantegada,
cresìcc come di piante ’n mez al bosch
d’estàt a fa öl bagn in rìa a l’Ada,
po ’ndà per i sentèr infena al fosch,

si stacc di carpentér straordinare,
i lauràt ’nde l’acqua e ’nde ’l paciuch
come i è bù de fa i vuluntare
chi tegn a post i pracc e i nost ruch.

I taiàt sö canete e ü mar de spì,
m’a seminàt insema l’Alberù,
spianàt strade e sentér indi rubì,
netàd i spunde sporche del Fupù.

E adès per completà stà aventura,
e ’n vol dervé e scaà pö ü canàl.
Ma quando ghè öl cör l’è mìa sce dura,
e otre ghi öna grinta ecceziunàl.

Grazie, tusài. Ol bèl oservatöre,
la paserela ’n legn i è là chi dìs
chi val come la tor e S. Martöre
per la nost get e per öl nost paìs.

5 aprile 2003